چنان تان می خواستم

چنین تان می بینم:

که زرتشتی را 

بر سر دو راهی

بودایی را

در آستانه ی بتخانه ای

به پاسداشت خدایان!

دشنام

تا رویش لاله ها

با نیلوفر ها پای می کوبم.

تا باد ناگزیری از باغ بگذرد،

صد بار یا هزار

از دریافت آهنگ های خود بهره برده ام.

روزی که در برابر سرنوشت و مرگ

زانو زده ام

شعر نیمایی : سالگرد عدم خوشبختی

سیل رخوت آمد

همه جا را پر کرد!

آه! ای دسته ی زاغان دوزیست! 

بی خبر از قفس نامرئی

ای که هر قدر به نابودی تان افزودند

بیشتر حس سعادت کردید!

مثل یک قهوه پس از سیگار و درک خلسه ای!

مثل یک قهوه پس از سیگار و درک خلسه ای!

یا که سیگاری پس از قهوه و شوق پرسه ای!

 *

مثل آن لحظه که قصری را به نامت می زنند!

یا که نا غافل فرستد نازنینی بوسه ای!

      *     

گیرم که تو ارّه ای و نه خاک ارّه.

گیرم که تو ارّه ای و نه خاک ارّه.

گیرم تو هیولای تمام درّه!

بهمن که فرو ریخت چه فرقی دارد؛

در درّه تو گرگ بوده ای یا بره؟

(رباعی از : بهرام بهرامی حصاری)

دردم آن قدر که بشناسی نیست؟

دردم، آن قدر که بشناسی نیست؟

یا در دل تو نقطه ی حساسی نیست؟

چون جوجه که دست کودکی می نالد

از دوری مادرش و احساسی نیست!

(رباعی از : بهرام بهرامی حصاری)

نه یک کک قالیچه ی آنها هستیم.

نه رهگذر کوچه ی آنها هستیم.

نه یک کک قالیچه ی آنها هستیم.

شطرنجی می زنند و در آن ماهم

یک مهره ی بازیچه ی آنها هستیم.

(رباعی از : بهرام بهرامی حصاری)

مشکل ز چراغ نیست من خفاشم.

فواره ی خود فریبی ام گر باشم

یک خواهش بیهوده ام و می پاشم

آمرزش خورشید هدر رفت اگر

مشکل ز چراغ نیست من خفاشم.

(رباعی از : بهرام بهرامی حصاری)

یک عمر دم از پیله و پرواز زدند.

یک عمر دم از پیله و پرواز زدند.

حرف از سر قله های دل باز زدند.

سیبی بود این وسط، فقط مشتی کرم

آن را سر شاخه دزدکی گاز زدند.

(رباعی از : بهرام بهرامی حصاری)

امروز کلاغ دزد، دهقان شده بود!

تا این لحظه مقسّم نان شده بود.

حتی شاید که آسیابان شده بود.

با چشم خودم اگر نمی دیدم کیست

امروز کلاغ دزد، دهقان شده بود!

(رباعی از : بهرام بهرامی حصاری)